Siz Öğrettiniz

Tüm kirliliğimle yazarken bu satırları utanıyorum sayfanın temizliğinden. Kirli olan ellerim değil, sevilmeyi unutmuş, belki de sevmeyi unuttuğundan unutulmuş yalnız kalbim. Biliyorum artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.. Ötmeyecek bu sabah kuşlar penceremde, bırakmayacak ekmeğimi kapıcı. Soğuk akmayacak sular bile artık, söndüremeyecekler acımı.


Ben kötüyüm, kirlenmişim, karanlıktayım. Hem belki biraz da çirkinim, yakışmıyorum sizlere,

almıyor fotoğraflar
beni mutlu karelere. Arkadaşlarım yanlış, evet ben yanlışım. Olmaması gerekenim, sinir bozucuyum, ortasından sıkılmış diş macunuyum. Erimiş çikolata kabındaki bulaşığım, utanıyor herkes beni yemekten. Ama bir fırsat yakalasınlar boğuyorlar tükürükleriyle.


Her defasında "bitti her şey, başlamalıyım yeniden" diyorum, ama bırakıyor mu ki geçmişin karanlığı, ensemde içimi titreten geçmişten bir nefes. Korkuyorum ama bu defa ölmekten değil, yaşamaktan korkuyorum. Sizin yaşamanızdan korkuyorum. Biliyorum sizler de benim gibi olacaksınız. Bu dünya kötü, bu dünya acımasız. Ayıplamayın beni sakın. Bende sizin hepinizden bir parça var. Sen bana ilk şekerimi çaldıransın, ya sen demez miydin beyaz yalan bunlar, bak işte o beni aşka küstüren, sizlersiniz sizler. Ben sizim, sizin eseriniz. Öyle karışık bir tabloyum ki hepinizden bir fırça olan, insanlar karşıma geçip saatlerce izliyor. Bir de yorumlar yapıyorlar beni anlamış gibi, görüyorum tiksintili bakışlarını. Anlamıyor kimse. Ama ben kızmıyorum sizlere. Seçim şansım vardı değil mi? Ama ben hep kötüyü seçtim, yanlış yollarda kaybolmaktan zevk aldım, unutulmayı erdem, terk edilmeyi özgürlük sandım. Ama ben, ben.. hepinizden daha temizim artık bu temiz sayfayı karanlığımla doldururken. Bunu da siz öğrettiniz bana, bunu da siz...